ملكوتی ها ملکوتیها – دعای مهر و محبت – دعای ازدواج – باطل کردن طلسم – زبان بند
در این پست از سایت ذکر و دعا و فال و تعبیر خواب malakootiha.com دستورالعمل های آیت الله کشمیری برای ازدواج و روزی و سیر و سلوک را قرار دادیم .
دستورالعمل های آیت الله کشمیری برای ازدواج و روزی و سیر و سلوک,دستورالعمل رزق و روزی کشمیری,دستورالعمل گشایش کار آیت الله کشمیری,دستورالعمل سیر و سلوک آیت الله کشمیری,دستورالعمل سریع الاجابه و مجرب کشمیری,دستورالعمل رفع مشکلات از آیت الله کشمیری,دستورالعمل بخت گشایی و ازدواج کشمیری
دستورالعمل های آیت الله کشمیری برای ازدواج و روزی و سیر و سلوک
توصیه های ایت الله کشمیری برای سیر و سلوک
هرچه می توانید روزه بگیرید، عزلت از مردم، کم خوابی، نماز شب ترک نشود، تهجّد داشته باشید، سجده یونسیه داشته باشید
-یک درس و بحث کافیست، بقیه اش عبادت کنید، بندگی، همین ذکر را بگویید. برای شما سیر برزخی می شود، خدا شاهد است، مداومت کنید،((و ادمتم ذکره)). متواضع بشوید. ((من تواضع الله رفع الله)). طلبه ها درسشان را بخوانند، از س….. به دور باشند. بندگی کنند، نماز شب را ترک نکنند، تهجّد ترک نشود.
-دارنده طیّ الارض بعضی ها ملک یا جن که مسخر اوست اورا می برد.
-تا کسی قوه اجتهاد پیدا نکند، به او اجازه اجتهاد نمی دهند و در سلوک هم به کسانی اجازه می دهند که قابلیت سلوک را داشته باشند.
-سفر مرگ نزدیک است و من دست خالی هستم.
-مرگ در پیش است و شوخی نیست.
-معاشرت با زنان اجنبی در سلوک تأثیر سوء دارد.
-معاشرت با علمای غیر عامل را باید ترک کرد.
شیطان چون بر آدم سجده نکرد بدبخت دو عالم شد.
-سالک لازم است سجده را ترک نکند که سیره امامان و اولیاء بوده است.
-حزن فرع و شعبه ای از تفکّر است.
زن و بچه که ملاصدرا نمی شود که هرچه گفته می شود تفهیم شود.
-اخلاص شرط کمال است.
-استجابت دعا و نجات مؤمنین از طرف خدا شامل گوینده آن می شود.
-شیطان از سجده خوشش نمی آید. سالک لازم است آنرا ترک نکند.
-علم و دانش به خدا نه افراط که غرور آورد و نه به حدّ تفریط که منجر به جهل شود، ضروریست.
-کسی که هم خدا و هم خرما را بخواهد ترقی نمی کند.
شب زنده داری و سحرها بیدار بودن بهتر از وقت های دیگر است.
-اهل عرفان متلوّن را نمی پذیرند.
-قبض بهتر از بسط است. قبض داعی بر حرکت و دعاست و برکات دیگری هم دارد.
-عرفان قطع از ماسوی الله (غیر خدا) است.
-برای از بین بردن صفات رذیله، دو راه وجود دارد: یکی راه مجاهده است و راه دوم محبت خدا.
-بندگی خدا را کنید، ترک معصیت کنید.
-تقوا، نه صورت تقوا بلکه حقیقت تقوا را داشته باشید.
-همه استعداد دارند لکن توفیق الهی باید شامل حال شود.
-خلاصه سلوک ترک ماسوی الله است.
-ارتداد برای کسی است که این راه را رفته و برگشته است.
دفتر کهنه و اعمال گذشته را ورق نمی زنند که چه خرابی هایی دارند.
-مراحل سیر و سلوک به سکوت، انقطاع از خلق و دوام به ذکر و بیداری شب بستگی دارد. با تخلیه، تحلیه و تجلیه هم می آید.
-آنهایی که زحمت و ریاضت می کشند ولی ثمره خوبی بدست نمی یابند برای این است که شرایط در آنها جمع نیست.
-مادر از پدر به انسان نزدیک تر است.
-خواندن قرآن و ختم آن و بعضی سوره ها و آیات به اعداد معین لازمه ی راه است.
-ماه رمضان ماه خداست. خواندن قرآن در آن ماه تأکید شده است.
-افراد نا موفق یا با شرایط همراه نیستند یا تلون دارند که عرفا شخص متلون را نمی پذرند و یا ایشان حالت حضور ندارند.
-اگر کسی به مطالب دنیوی دل بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده.
-با این در و آن در زدن به جایی نخواهید رسید.
-مجذوب محو استاد(ومعشوق) می شود به حقیقت،آثار هم دارد.
-بیداری سحر افضل از بیداری بین الطلوعین است.
-برای سالک مبتدی ترک هر جیزی که جنبه بهیمی داشته باشد لازم است.
در کتاب‌های سیر و سلوک در باب ذکر آن‌قدر تقسیمات نوشته‌اند که خواننده را دچار حیرت می‌کند. عمده در این باب این است که یاد حق و محبوب اگر به زبان باشد آن را ورد می‌گویند، به لفظ تنها باشد قالبی و اگر به معنی لفظ توجه شود، نفسی می‌گویند.
ورد اگر عدد داشته باشد، حصری و اگر بی‌عدد باشد اطلاقی گویند
(سیر و سلوک مرحوم بحر العلوم ص ۱۶۲).
ذکر اگر به لسان نباشد و در قلب و روح توجه کند، آن را خفیّ گویند
(از نقل تقسیماتی که در کتاب خزائن مرحوم نراقی آمده پرهیز کردیم تا خواننده لبّ مطالب را اخذ کند).
عمده در ورد و ذکر توجه به مذکور است.
اگر به معنای لفظی ذکر و ورد توجه شود از درجهٔ پائین تری برخوردار است که بستگی به ذاکر دارد تا چه اندازه توجه و مراقبت دارد.
در مورد ذکر لفظی اگرچه ذاکر مراتب و کمالات آن را لحاظ نکند، حداقل یک عضو یعنی زبان مشغول می‌شود و از گناه مصون می‌ماند.
حضرت استاد می‌فرمود:
تأثیر اذکار به کمالش که جمع شرایط را دارا باشد است که متأسفانه خیلی‌ها به این نکتهٔ دقیق توجه ندارند!
و همچنین اجازهٔ صاحب‌نَفَس را دخیل می‌دانستند و آن را همانند اجازهٔ طبیب به مریض‌ها، در کمیّت و کیفیت لازم و ضروری می‌دانستند، چه آنکه قابل و ناقابل با هم فرق می‌کنند و مزاج و اعصاب هم متفاوت می‌باشد و رعایت حال طالب ذکر، اولی و بسیار مهم است.
اما سیرهٔ ایشان در دادن اوراد و اذکار این بود که شخص را محروم نمی‌کردند، لکن بعضی‌ها را لایق نمی‌دیدند و عدد کثیری به آنها می‌داد که طرف نمی‌توانست به جا بیاورد که حقیر بارها این سیرهٔ ایشان را در عدم نتیجه مشاهده کردم
(صاحب‌منصبی نزد ایشان آمده و تقاضای ذکر کرده بود. ایشان ذکری به عدد ۱۲۰۰۰ بار داده بود و یا خانمی که دکترای تخصصی داشت ذکری به عدد بالای ۱۰۰۰۰ داده بود، وقتی علّت را جویا شدم، همان نکته بالا را اشاره فرمودند)
و به بعضی اعداد را متذکر می‌شد امّا طالب شرایط را نمی‌توانست جمع کند و می‌فرمود: شما هم خدا را می‌خواهید و هم خرما را و اخلاص را شرط کمال می‌دانستند.
و بارها می‌فرمودند: اهل ذکر از هر طایفه که باشند، نباید آنها را اذیّت و آزار کرد که اثر سوء دارد و چند نمونه را ذکر می‌کردند که اینجا جای تفصیلش نیست.
نکتهٔ دیگر آنکه:
اکثریت اذکاری را که به قابلان و طالبان می‌دادند، خودشان به آن درگذشته عامل بودند و ملبّس به لباس ذاکریت بودند و به‌عبارت‌دیگر، ریاضت آن ذکر را کشیده بودند.
از نکات دیگر که متذکّر می‌شدند، مداومت بر اذکار بود اگرچه کم باشد تا یک حول و سنه، چنانکه در زیارت شعبانیه آمده است «أَسْئَلُکَ أنْ تَجْعَلَنی مَمَّنْ یُدیمُ ذِکْرَکَ» خدایا از تو می‌خواهم مرا از آنان قرار دهی که دائم به یاد تو هستند.
در کتاب اصول کافی از امام صادق علیه‌السلام تأثیر ذکر را بعد از یک سال متذکر شده است. (اذا کان الرجل علی عمل فلیدم سنة ثم یتحوّل عنه إن شاء إلی غیره. امام سجاد علیه‌السلام می‌فرمایند: إنّی لَاُحِبُّ أن اُداوم علی العمل و إن قلّ).
مرحوم استاد مجذوب بودن و عشق به یاد محبوب را چیزی بسیار مهم می‌دانستند که اگر آمد انسان از خیلی مسائل که متذکر آنها می‌شود دست می‌کشد، چنانکه در زیارت شعبانیه آمده است: «الهی وَ الْهِمْنی وَلْهًا اِلی ذِکْرِک» خدایا مرا واله یاد خود برای خودت گردان.
اذکاری که تعدادش بسیار بود را می‌فرمودند: در زمانی شروع شود که قمر زائد النّور باشد مانند شب‌های نیمه ماه.
برای کسانی که ابتدا کارشان در سلوک است می‌فرمودند: شروع از اذان صبح به بعد (یعنی بین الطلوعین) بهتر است. ذکر هر وقت گفته شود خوب است لکن می‌فرمودند: شرایط از زمان، مکان، اخلاص، مراقبه و مانند این‌ها جمع باشد در کمال آن مؤثر است، بارها و بارها می‌فرمودند: با مراقبه اثر اذکار، زودتر ظاهر می‌شود.
وقتی از جنابش سؤال شد که ذکر بلا و مریضی هم می‌آورد؟ می‌فرمود: یاد خدا و ادعیه، شفابخش است مگر تسخیرات و امثال آنکه نکبت آور است و یا اذکاری که از نظر کمّی و کیفی سنگین باشد و عوارضی برای خواننده آن داشته باشد، مانند کسی که می‌خواهد اراده‌اش قوی شود ذکری می‌خواند که بسیار می‌خواهد دنیایش خوب شود که باهم سازگاری ندارد و عوارض دارد. حقیر نمونه‌ای از این باب هم که از جنابش به یادگار مانده دارم (افاض الله علینا من منهجه و جعلنا من المؤدین لحقوقه).
معمولاً به سه ذکر نسبت به سائلان اهتمام تام داشتند:
«یا حَیُّ یا قَیُّوم»، «بسم‌الله الرّحمن الرّحیم» که این دو را اسم اعظم می‌دانستند و «ذکر یونسیه».
می‌فرمودند: «یا مفتّح الابواب یا مقلّب القلوب والابصار یا دلیل المتحیّرین یاغیاث المستغیثین توکلت علیک یا ربّ واقض جاجتی واکف مُهمّی وَ لا حول و لا قُوّه الّا باالله العلی العظیم و صلی‌الله علی مُحَمَّد وَ آلِهِ اَجْمَعین) صد مرتبه برای قضاء حوائج. (شروع روز چهارشنبه تا جمعه هفته آینده ده روز، هر روز صد مرتبه)
ذکر «یا حیّ یا قیّوم» روزی ۴۰۰۰۰ بار برای نورانیت قلب و درک مطالب و کشف ضمایر و رزق.
و روزی ۱۲۰۰۰ مرتبه به اضافه «یا من لا إله إلّا أنت» به عدد خاص.
یا «حیّ یا قیّوم» ۸۸۷ مرتبه به اضافه «یامن لا إله إلّا أنت» برای نورانیت قلب.
ذکر «یا حیّ یا قیّوم برحمتک استغیث» به عدد خاص برای روحانیت و معنویت.
ذکر «فرد حیّ قیّوم حکم عدل قدّوس سیجعل الله بعد عسرٍ یسراً» به عدد خاص صبح‌ها برای دم عیسوی، شفای مریض و آسان شدن امور و رزق.
۱۰۰۰ مرتبه «اللهمّ العن معاویه بن ابی سفیان» برای قضاء حوائج.
صلوات در مدت سه ماه برای قضاء حوائج به عدد خاص فرمودند: دو بار خودم انجام دادم.
۱۴۰۰۰ صلوات نذر موسی بن جعفر علیه‌السلام برای حوائج.
«استغفرالله الّذی لااله الّا هوالحی القیوم ذوالجلال والاکرام و اتوب إلیه» (روایت در کافی از امام باقر علیه‌السلام بعد از نماز واجب پیش از آنکه پاهای خود را بگرداند سه مرتبه این دعا را بخواند خدا گناهان او را بیامرزد اگرچه مانند کف دریا باشد. مفاتیح‌الجنان) سه مرتبه بعد از هر نماز برای نورانیت دل.
«الله الصّمد» برای قوی شدن اراده به عدد کثیر، اما «الله لااله الّا هُوَ الحی القیوم» روزی ۱۰۰۱ مرتبه، بعد از نماز صبح برای نورانیت قلب، به روش خاص.
«هُوَ الله الّذی لااله الّا هُوَ الحیّ القیوم القدیر المرید السّمیع البصیر» به عدد خاص برای خوب شدن مریض و دم عیسوی.
روزی ۱۰۰۰۰۰ «الله الله» در مدت هفتاد روز با شرایط، برای صفای باطن و لقاءالله و مکاشفات.
«لاحول و لا قوّه الّا بالله» روزی صد مرتبه برای دور نمودن هفتاد نوع بلا که آسان‌ترین آن غم و اندوه است.
اواخر عمر استاد که در سکوت مطلق بودن و تفکر می‌کردند، یک‌مرتبه لااله‌الاالله می‌گفتند و بسیار هم به این سیره پایبند بودند.
ذکر «لااله‌الاالله» روزی ۱۲۰۰۰ مرتبه و عدد کبیر ۷۰۰۰۰ بار برای کشف و قضاء حوائج، لکن چون نفی هر نوع غیر حق در آن است عوارض هم دارد مانند فقر.
گفتن «لااله‌الاالله» برای نفی خواطر خوب است.
عدد «استغفار» برای سالکین ابتدا راه روزی ۱۰۰۱ مرتبه است و عدد ۳۰۰۰۰ برای آمرزش گناهان و برای ادای قرض نافع است.
۷۰ مرتبه «استغفار» بعد از نماز عصر برای روشنایی دل، چنانکه امام صادق علیه‌السلام فرمود: هفت‌صد گناه را خدا بیامرزد (تعقیبات نماز عصر. مفاتیح‌الجنان).
۱۰۰ مرتبه «استغفار» هنگام خوابیدن، برای آمرزش گناهان (قال النبی صلی‌الله علیه و آله: من استغفر حین یأوی إلی فراشِهِ مأة مرّۀً تخاتت ذنوبهُ کَما یَسقُطُ ورقَ الشّجرة، بحارج ۷۶ ص ۱۹۲).
مرحوم سید علی آقا قاضی (قدّس سرّه) نیز به این دو استغفار سفارش می‌کردند.
ذکر «یا لطیف» شب جمعه به عدد خاص برای تنویر قلب و دیدن انوار الهی مؤثر است.
نوشتن هفت سلام قرآنی: «سلام عَلی نوحٍ فی العالمین»، «سلام عَلی ابراهیم» و… با زعفران برای شفاء مریض.
برای رؤیت ملک و فرشته: «یا طاطائیل یا دریائیل…» به عدد خاص و زمان خاص با شرایط با اجازهٔ استاد.
«یا کریم الوهّاب ذوالطول» به عدد خاص برای رزق.
«یا ودُود» برای حبّ به عدد خاص.
«یاحافظاً لاینسی …» برای حفظ متاع و اطعمه.
«سبحان‌الله والحمدلِلّهِ وَ لااله‌الاالله و الله‌اکبر» تسبیحات اربعه بعد ازهر نماز، ۳۰ مرتبه، برای نورانیت قلب.
«یا قاضی الدّیُونِ مُنْ خزائِنِکَ الْمَکْنونِ الَّتی هی بین الکاف وَ النُّون اقْضِ دیْنی وَ دَیْنَ کلّ مدْیون» برای ادای قرض و دین.
«هُوَ الحیّ» صبح‌ها برای حیات بدن و دفع سکته.
«یا مُنْعِم» به عدد ۱۲۰۰۰ برای رزق.
نمونه‌ای از اذکار آن استاد زنده‌یاد را به‌عنوان تبرک نقل کردیم (نه به‌عنوان دستور) چه آنکه قابلیت‌ها فرق می‌کند و امراض هم متفاوت است و دواها گوناگون است و هم استاد حاذق صاحب‌نَفَس در اجازهٔ شرط است و حقیر هم لاشیء هستم. زمان و مکان و نیّت و استعداد افراد فرق می‌کند، آثار هم بالنّسبه متفاوت است، مثلاً ذکر «لا هُوَ إلّا…» برای محبت الهی است، از سید علی آقا قاضی (قدّس سرّه) به ما رسیده و اجازه در عدد حتماً شرط است. (استاد می‌فرمودند: بعضی‌ها در نجف عدد را بیشتر از حدّ معین که سید علی آقا قاضی گفته بود به جا آوردند و عوارض داشت. لذا اجازه تعیین عدد به حدّ قابل لازم و ضروری است). لذا آنچه متذکر شدیم دستورالعمل نبوده، فقط تیمناً آن را ذکر نمودیم.
حقیر گوید: چون بخل در افاضه، مطالب استاد به دیگران را ندارم، اذکار را درج کردم. لکن خواهش دارم به‌جز بعضی از اذکار مانند استغفار و صلوات و امثال این‌ها، حتماً در بقیه از استاد حاذق اجازه گرفته شود.
مرحوم سید علی آقا قاضی، در دستورالعملی به مرحوم سید محمّد حسن الهی طباطبائی، برادر علامه طباطبائی چنین می‌نویسند: از دادن اوراد به غیر، مضایقه نیست الّا اینکه محل را ملاحظه نمایید تا طالب صادق ندیدید، ندهید، اِذاعهٔ اسرار حرام است
(صفحات من تاریخ الاعلام نوشته سید محمّد حسن قاضی ص ۲۱۳).
