ملكوتی ها ملکوتیها – دعای مهر و محبت – دعای ازدواج – باطل کردن طلسم – زبان بند
در این پست از سایت ذکر و دعا و فال و تعبیر خواب malakootiha.com خداوند سمیع و بصیر است بیانگر کدام صفت خداوند است را قرار دادیم . سمیع و بصیر هر دو از صفات خداوند و اسماء الله می باشند به معنی شنوا و بینا . برای دیدن توضیحات بیشتر درباره اسم سمیع و بصیر به ادامه این مطلب در سایت ملکوتی ها مراجعه کنید …
,خداوند سمیع و بصیر است یعنی چه,خداوند سمیع و بصیر است بیانگر کدام صفت خداوند است,خداوند سمیع و بصیر است,سمیع و بصیر بودن کدام صفت خداوند است,سمیع و بصیر بودن خداوند به چه معناست,سمیع و بصیر بودن خداوند,سمیع و بصیر بودن خدا,معنی سمیع و بصیر بودن خداوند,منظور از سمیع و بصیر بودن خدا چیست,به نام خداوند سمیع و بصیر
خداوند سمیع,خداوند بصیر,معنی و مفهوم سمیع و بصیر,ذکر سمیع و بصیر خداوند,سمیع و بصیر از صفات خداوند,خداوند سمیع یعنی شنوا,خداوند بصیر یعنی بینا,دو صفت سمیع و بصیر از صفات خداوند
خداوند سمیع و بصیر است بیانگر کدام صفت خداوند است
تمام دانشمندان اسلام، خداوند را به اوصاف «سمیع» و «بصیر» ستوده اند، و این به خاطر آن است که این اوصاف کراراً در متن قرآن مجید آمده است.
ولى در تفسیر آن میان آنها گفتگو است:
محققان بر این عقیده اند که سمیع و بصیر بودن خداوند، چیزى جز علم و آگاهى او نسبت به «اصوات» و «مبصرات» یعنى «موجودات دیدنى» نیست، البته این دو واژه از آنجا که در آغاز براى قوه شنوائى و بینائى ما وضع شده، همیشه تداعى «گوش» و «چشم» را با خود دارد، ولى واضح است این الفاظ هنگامى که در مورد خداوند به کار مى روند، از مفاهیم جسمانى و آلات و ادوات، مجرد و برهنه مى شوند، چرا که ذات پاک او مافوق جسم و جسمانیات است.
البته این یک معنى مجازى نیست، و اگر هم آن را مجاز بنامیم مجاز مافوق الحقیقه (بالاتر از معنى حقیقى) است، زیرا او چنان احاطه و آگاهى به اصوات و مناظر دارد، و چنان همه این امور نزد او حاضرند که از هر گونه شنوائى و بینائى برتر و بالاتر است، ولذا خداوند در دعاها به عنوان اسمعُ السّامعینَ (از همه شنوندگان شنوده تر) وابصر الناظرین (از همه بینندگان بصیرتر) توصیف شده است.
ولى در میان جمعى از قدماى متکلمین این عقیده وجود داشته که اوصاف «سمیع» و «بصیر» غیر از صفت «علم» است، این عدّه ناچارند صفت سمیع و بصیر را زائد بر ذات خدا بدانند، و قائل به تعدد اوصاف ازلى باشند که این نوعى شرک است و گرنه سمیع و بصیر بودن خداوند چیزى جز عالم بودن او به اصوات و منظره ها نمى تواند باشد.
در بحار الانوار از امام صادق(علیه السلام) آمده است :
شخصى خدمتش عرض کرد: مردى از دوستان شما اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى گوید: خداوند متعال همواره سمیع بوده به وسیله گوش، و بصیر بوده به کمک چشم! و عالم بوده به وسیله علم (زائد بر ذات) و قادر بوده، به قدرت (زائد بر ذات).
امام خشمگین شد و فرمود:
مَنْ قالَ ذلِکَ وَ دانَ بِهِ فَهُوَ مُشْرِکٌ، وَ لَیْسَ مِنْ وِلایَتِنا عَلَى شَیْىء، اِنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالَى ذاتٌ عَلاّمَةٌ سَمیعَةٌ بَصیرَةٌ قادِرَةٌ:
«کسى که این سخن را بگوید و به آن عقیده داشته باشد، مشرک است و بهره اى از ولایت ما ندارد، خداوند متعال ذاتى است عین عالم و سمیع و بصیر و قادر (و این صفات زائد بر ذات او نیست).
1 ـ در دعائى که ماه رجب در هر روز خوانده مى شود آمده است
یا اسمع السامعین و ابصر الناظرین و اسرع الحاسبین.
2 ـ اشاعره معتقد بودند که هفت صفت خداوند (علم و قدرت و اراده و سمع و بصر و حیات و تکلّم) قدیم و زائد بر ذات او هستند، و بعضى آنها را به اضافه ذات حق، قدماى ثمانیه (وجودات ازلى هشتگانه) مى نامیدند و مى دانیم این عقیده اى است باطل و شرک آلود!
سَمیع و بَصیر از صفات خدا در قرآن:
در معنای آنها اختلاف وجود دارد. برخی از عالمان شیعه این دو صفت را به معنای «شنوا» و «بینا» دانسته‌اند و به باور برخی از متکلمان امامیه، سمع و بصر خدا در حقیقت همان علم و ادراک او است؛ اما به باور سهروردی، چون علم خدا از سنخ علوم حضوری و شهودی و رویت بی‌واسطه است، در حقیقت به دیدن بی‌واسطه باز می‌گردد.
بسیاری از متفکران امامیه، اتصاف خداوند به این اوصاف را به سبب استعمال آنها در دین جایز می‌دانند و به همین جهت، از اتصاف خدا به اوصاف مشابه (مثلا چشنده و بوینده و…) پرهیز کرده و بر توقیفی بودن اوصاف مذکور تاکید می‌کنند.
معنای سمع و بصر
سَمْع
سمع در لغت، گاهی به معنای قوه شنوایی است که صداها را درک می‌کند و گاهی به معنای شنیدن است.
اما در قرآن، واژه سمع، در معانی دیگری نیز به کار رفته است:
گوش فهم زمانی که خداوند کافران را فاقد «سمع» می‌داند،به این مطلب اشاره دارد که آنها اهل تفکر نیستند. همچنین، وقتی خداوند به صفت «سمیع» خوانده می‌شود،منظور، علم خدا به مسموعات و شنیدنی‌ها است.
بَصَر
واژه بصر به معنای چشم یا قوه بینایی است.در قرآن، بصر در چند معنا به کار رفته است: چشم و قوه بینایی بصیرت و درک قلبی، علم و دانایی. وقتی خداوند «بصیر» خوانده می‌شود، منظور، بینایی و علم خدا به دیدنی‌ها است.
سمیع و بصیر در قرآن
سمیع
اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ
خداوند شنوا و داناست.
صفت «سمیع» ۴۴ بار در قرآن به عنوان وصفی برای خدا به کار رفته است و چندین بار در مورد انسان نیز استفاده شده است
کلمه «سمع»(شنیدن) نیز چندین بار به صورت فعلی برای خداوند استفاده شده است.
در اکثر آیات، صفت «سمیع» یا با صفت «علیم» و یا با صفت «بصیر»برای خدوند به کار رفته است. صفت «سمیع» عمدتا برای خداوند به صورت مطلق و بدون قید استفاده شده است.
بصیر
إِنَّ اللَّهَ سَمیعٌ بَصیرٌ
خداوند شنوا و بیناست.
صفت «بصیر» ۴۳ بار در قرآن به عنوان وصفی برای خدا به کار رفته است
این صفت در بعضی از آیات قرآن در مورد انسان نیز استفاده شده است
در بسیاری از آیات، صفت «بصیر» یا با صفت «خبیر» و یا با صفت «سمیع» ذکر شده است
این صفت در آیات متعددی به صورت مطلق ذکر شده اما در اکثر آیات قرآن، متعلقش افعال و اعمال و احوال انسانها است .
3 ـ بحار جلد 4 صفحه 63
4 ـ تفسیر پیام قرآن 4/116